معرفت!

چه خوش گفت فردوسیه ماندگار:

جهان یادگار است و ما رفتنی

به گیتی نماند به جز مردمی

سراینده باش و فزاینده باش

شب و روز با رامش و خنده باش

خداوند هستی و هم راستی

نخواهد زتو کژی و کاستی

کنون خورد باید می خوشگوار

که می بوی مشک آید از جویبار...